Autonome rechtsordes

Het internationaal publiekrecht en het recht van de Europese Unie worden tegenwoordig vaak beschouwd als grootheden die fundamenteel van elkaar verschillen. Niettemin zijn de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tegelijkertijd blijft de EU een opmerkelijk fenomeen, dat volgens velen een unieke plaats in het internationaalrechtelijke landschap inneemt - met name omdat haar rechtsorde een zogenaamd 'autonoom karakter' bezit.

Deze publicatie staat stil bij de vraag hoe een rechtsorde een dergelijk autonoom karakter verwerven kan, en onderzoekt wat daarvan de precieze betekenis is. De auteur analyseert voorts of de Unie in dit opzicht inderdaad uniek mag worden genoemd, of andere rechtsordes een vergelijkbaar potentieel bezitten, en of die op den duur eveneens die kwaliteit zouden kunnen verwerven. Tot slot buigt hij zich over de kwestie of een dergelijke evolutie ook daadwerkelijk wenselijk is. Dit alles resulteert in een serie kritische beschouwingen over de positie van de EU in het mondiale rechtsverkeer, de verhouding tussen het Europese en het internationale recht, en de oorsprong en toekomst van beide vakgebieden.