Dat moet dan haast wel een reden zijn dat de organisatie besloten heeft te kiezen voor een nieuwe locatie, de SS Rotterdam. Oftewel ‘the start of new memories’. De ‘old ones’, allemaal uit de Amsterdamse Rode Hoed, beginnen wat sleets te worden. En natuurlijk is Rotterdam het thuishonk van Managementboek.
Old memories of new ones, zo’n gala is altijd een uitgelezen plek voor wandelgangen. Zo weet ik nu al welk boek volgend jaar wordt uitgeroepen tot beste boek (dit jaar was het De Corporate Tribe van het schrijversduo Danielle Braun en Jitske Kramer, maar dat is nu al een ‘old memory’), wie bezig is aan een nieuw boek en waarover dat dan zal gaan, waarom e-books slechts de digitale versie zijn van de papieren pendanten, maar het allerbelangrijkste: men leest onderhavig magazine!
Dat lijkt een open deur maar is het bepaald niet. Natuurlijk weet de redactie wat er zoal leeft in managementland, maar tegelijkertijd heeft diezelfde redactie weinig direct contact met zijn (vele) lezers, met zijn individuele ‘klanten’. Het blijft toch steken bij individuele en vooral situationele kwinkslagen. Jammer, want het blijft leuk om te horen dat wat we maken in de categorie ‘gerenommeerd’ valt, dat de redactionele keuze doorgaans ‘spot on’ is, dat de maandelijkse bespiegeling voor de ene lezer een ‘filosofische bonbon’ is, terwijl een andere lezer een ‘slip of the pen’ meteen afstraft met de kwalificatie ‘stuitend’.
Meer digitale interactiviteit is een eenvoudige oplossing, alle kanalen open. Het is maar nog maar de vraag of onze lezers daarop zitten te wachten. Ons twitterkanaal heeft vele volgers maar weinig ‘zenders’. Kennelijk heeft een Nederlandse marketing maestro simpelweg gelijk met zijn droge constatering dat mensen die heel actief zijn op de diverse digitale podia te veel tijd hebben. Onze doelgroep heeft dat kennelijk niet, veel tijd. In elk geval geen tijd om mogelijk verzeild te raken in een mogelijke Poolse landdag.
Dus hier nog even geen ‘start of new memories’, daarvoor bevallen de ‘old ones’ ook nog te goed. Een direct aan de redactie gerichte brief (al dan niet digitaal) beantwoorden is toch wat anders dan een discussie zonder begin en eind te modereren. En meningen, opvattingen, of eigen agenda’s laten zich bijzonder slecht door ‘the wisdom of the crowd’ controleren of uitkristalliseren.
Om maar even functioneel het boek van het jaar te parafraseren en in (niet per se) antropologisch jargon: we moeten terug naar de menselijke maat. Met een sausje corporate erover: digitale (lees onpersoonlijke) interactie is vooralsnog te veel toekomst, te veel een wensbeeld. De grammatica van het nu ontbreekt, er wordt te weinig gekeken naar hoe de cultuur is opgebouwd in het verleden. En dat er zo weinig weerstand is tegen wat je steeds vaker mag omschrijven als ‘digitale terreur’ laat zich eenvoudig verklaren: er is geen sprake van een geleidelijke overgang, maar van een abrupte nieuwe werkelijkheid die naast de oude en nog altijd prima functionerende werkelijkheid staat.
Over Pierre Pieterse
Pierre Pieterse was tot februari 2022 hoofdredacteur van Managementboek Magazine.
