Sturen op data is zo oud als mensen zelf: de sporen van een Gazelle wijzen je de weg waar je er een kunt verschalken voor het eten, en sterren wijzen je de weg op de wereldzeeën: allemaal data. De vakman leerde wat hij met welke data moest doen om te overleven.

Ik ben gek op hypes. Niet omdat ik gek ben op de laatste trends, maar juist omdat een nieuwe hype oude tijden doet herleven. De tijden van het ware vakmanschap. Alleen gaat het soms wat ver. En worden stokoude onderwerpen in een nieuw jasje als volstrekt nieuw gepresenteerd. Voor mensen met een slecht geheugen? Misschien wel voor jongeren die nog alles moeten leren.

Je hebt onderwerpen die jarenlang aan deskundigen zijn voorbehouden, en dan ineens populariseren. Net als producten die door de markt zakken. De kwaliteit neemt af naarmate de populariteit toeneemt. Neurologie is zo’n onderwerp, en in het bijzonder de toepassing op mijn vakgebied: neuromarketing. Ik word niet vrolijk van die populariteit.

Fransen hebben de mooiste woorden voor de gekste dingen. Waar Fransen spreken over ‘une belle nature’, hebben Nederlanders het platweg over ‘boezem’. Dan gaat het toch ineens over heel wat anders.

Verkopen is een vak. Dat geldt voor verkopen via elk medium, en zeker voor persoonlijke verkoop. Word je ermee geboren of kun je het leren? Beide.

Het is een afgezaagd thema, en het blijft actueel. Boekjes en onderzoeken over dit onderwerp zijn van alle tijden en ook bij artiesten is het populair: een slechte klantbehandeling.

Een van ergste dingen waar het Nederlandse volk onder lijdt is de – zogenoemde – telefoonterreur. Hoe erg kan het leven zijn? Het is een favoriet onderwerp bij verjaarspartijen om elkaar te overtreffen in ergernis, en om triomfantelijk te vertellen hoe men de bellende oplichter een lesje heeft geleerd met een snedig antwoord waar hij niet van terughad. Meestal is het gewoon een student die wat probeert bij te verdienen. Belangrijk deel van de ergernis was dat ‘ze’ altijd bellen voor het eten, tijdens het eten of na het eten. Dan kan ook moeilijk anders, denk ik dan, maar dat argument telt niet.

Marketing is als de evolutie. Permanent nieuwe ontwikkelingen, maar het oude wordt niet per definitie vervangen. Nieuwe ontwikkelingen komen er gewoon bij; stapeling heet dat.

‘Welcome’, zei de man in het hokje. Ik was net in Damascus geland. In een sombere hal uit de jaren ’50 had ik gedwee mijn paspoort naar hem toegeschoven. ‘Wat zou hij bedoelen?’ Ik moet hem behoorlijk schaapachtig hebben aangekeken, want hij zei het nog maar eens: ‘Welcome sir, welcome to Syria.’

‘Wat is dit voor jam?’ ‘Nou, jouw favoriete bosbessenjam, maar het laatste restje. Dus geen vruchtjes.’ Ik neem nog een hap en nu proef ik het duidelijk: bosbessen. Omdat ik de jam door de afwijkende substantie eerst niet herkende, wist ik ook niet wat ik moest proeven. Maar nu ik het weet, is er geen aarzeling mogelijk: het laatste restje van mijn favoriete jam. Ik proef het duidelijk. Héérlijk!

Het stond op nu.nl, in een stuk over een onderzoek naar neppijnstillers. ‘Dure placebo’s werken beter dan goedkope.’ Een treffender omschrijving van de werking van het brein in zes woorden kan ik niet bedenken. Hier staat alles wat je als manager over het brein moet weten. Daarom heb ik het voorin mijn Breinboek voor Managers gezet, als motto over wat je moet weten van denken en gedrag.

Twee merknamen op één kussen, daar ligt de duivel tussen! Zou je denken, maar dat is dus niet zo. Integendeel zelfs.

Ooit een voorstel tussen de stukken voor je managementvergadering gekregen dat er zó logisch uitzag dat je het er bij eerste oogopslag al mee eens was? Pas op! Dat zijn de gevaarlijkste voorstellen. Wat voor de hand ligt, houdt het menselijk brein maar al te gemakkelijk voor waar. En als je brein zich die 'waarheid' heeft eigen gemaakt, kan het van alles verzinnen om daar argumenten bij te vinden. Ook als er niets van klopt. Geloof je het niet? Kijk dan even naar onderstaande bewering.