De enige keuze die een kraker in de jaren tachtig hoefde te maken was: ben je tegen kernenergie, apartheid of militarisme? Eenmaal de keus gemaakt, was het vrij schieten. Nooit vroeg Wijnand Duyvendak zich af wat de uiterste consequentie van zijn handelen zou zijn.

Hoewel ik niet de meest rustige omgeving heb uitgekozen om het boek Spiegelen met de top te bespreken, biedt mijn locatie - een terras op een drukke T-splitsing aan het Weena in Rotterdam - een prima uitzicht op wat Martin Simon een ‘bedorven hutspot van organisatietypologieën’ zou noemen.

In het post-Fortuyn-tijdperk is iedereen professional, behalve de mensen die aan de knoppen zitten. Die maken de professionals het leven zuur. Mirko Noordegraaf heeft niet zoveel op met die tegenstelling, met die versimpeling van de praktijk. 'De publieke manager zélf is ook slachtoffer.'

Na hypotheekrenteaftrek is het ontslagrecht zo ongeveer het meest gevoelige thema in politiek Den Haag. Want achter dat O-woord staat het CWI, het formeel onpartijdige bestuursorgaan dat menig werkgever nachtmerries bezorgt. Dat ontslag niet zomaar gaat in Nederland, leren de statistieken. In totaal spenderen werkgevers zo'n 3,75 miljard euro aan ontslagzaken. Het ontslag van een gemiddelde werknemer kost de baas zo'n 16.957 euro. Een ambtenaar is het lastigste de laan uit de sturen. Dat kost gemiddeld 33.000 euro.

Het is dat er een epiloog over 'ethisch verantwoord beïnvloeden' in zit, anders had ik dit 'Handboek voor de wereld', zoals The Times het lofprijzend noemt, meteen in de fik gestoken. Want na lezing van Overtuigingskracht wordt me pijnlijk duidelijk hoe ik me al die jaren heb laten beetnemen.

Van Almelo tot Zierikzee, overal kwam u ze tegen. In het buurthuis, op de hangplek, de stamkroeg, in de bus, op het werk, in de file en aan uw ziekbed. En als je dan 's avonds de hond uitliet, schoot er altijd wel eentje u aan om te vragen of het wel veilig was zo laat op straat. Zo niet, dan werd er een legioen buurtagenten speciaal voor u opgetrommeld.

Hij heeft een rotsvast vertrouwen in de Nederlandse samenleving, is lyrisch over het poldermodel en moet niks hebben van cynisme. We hebben het hier natuurlijk over Doekle Terpstra, CDA'er in hart en nieren. Bovenal is Terpstra een gereformeerde goedzak die God nog iedere dag op zijn knietjes dankt dat hij van een dubbeltje een kwartje is geworden. Ook iemand die iedereen hetzelfde geluk gunt: autochtoon, maar vooral allochtoon.

Op feestjes worden ze uitgelachen, op hun werk over het loket heen aangevlogen en in het bedrijfsleven geldt hun CV als een brevet van onvermogen. Nee, het is geen pretje om op een verjaardag te vertellen dat je medewerker vergunningen bij de Gemeente Bellingwedde bent. Dan laat je lease-autorijdende HEAO-buurman, die met zijn ‘Financial Recruitment Consultant’-visitekaartje pronkt, je voor de rest van de avond alleen suffen met je priklimonade.

Levi Strauss is een spijkerbroek, Ralph Lauren een avondjurk en Calvin Klein een onderbroek. De eerste maakt je stoer, de tweede sexy en in de derde lijk je opeens groter geschapen. Dat er achter die namen succesvolle ondernemers schuilgaan zijn we allang vergeten. Het zijn labels, merken. De vraag is echter niet wat maar wie er wordt gemerkt. Gebrandmerkt…