Het coachvak binnenstebuiten

Het coachen is niet meer weg te denken, overal kom je coaches tegen, overal wordt er gecoacht en er zijn ontelbare coachmethoden. Veel definities over coachen 'zwerven' in de rondte, maar wat is coachen echt?

In de inleiding en het eerste hoofdstuk van 'Het coachvak binnenstebuiten', geeft Ronald Wolbink direct de aanzet om deze vraag te beantwoorden. Hij benoemt namelijk de auteurs die als pioniers in het coachveld beschouwd worden, en dat is nuttig en geeft duidelijkheid.

Daarnaast belicht hij de oorsprong van het coachen en neemt hij de verschillende aspecten van het coachen onder de loep. Ook het mensbeeld achter het coachvak wordt samengevat. Het gaat om begrippen die door coaches en coachees misschien in de praktijk anders geëxpliceerd worden, wellicht zonder dat men dit van elkaar weet.

De schrijver geeft een aanzet tot het expliciteren van de coachbegrippen. En geeft ook meteen de eerste stevige aanzet tot verduidelijking, verheldering, reflectie van de coach en de door de schrijver zo gemiste metareflectie. Tijdens het lezen van hoofdstuk 2 en 3 komt in je hoofd automatisch de discussie op gang.

De schrijver introduceert in het begrip coachingsparadigma en verduidelijkt dit. Vervolgens duikt hij op heldere wijze de diepte in bij het onderzoeken van centrale begrippen 'zelfontplooiing en zelfverwerkelijking'. Het hoofdstuk 'Een verkenning van het zelf' is een uitgebreide en interessante verkenning die start bij 'Human Potential Movement': een inspiratie bron voor coachen.

Vervolgens komen we aan bij 'Te veel bewustzijn verengt', waarna de schrijver ons voert naar 'Sloterdijk: het zelf dat ontstaat in en door trainen'. Hierna is het volgende station 'Het narratief perspectief': het zelf is slechts een verhaal. Waarna Ronald Wolbink samen met de lezer op zoek gaat naar macht en moraal. De analyses en de daarbij geplaatste kanttekeningen zorgen dat het lezen niet snel gaat; de lezer wordt namelijk voortdurend aangezet tot onderzoeken van de eigen mening ten opzichte van de (kritische) kanttekeningen van de schrijver.

De hoofdstukken: 'Foucault: de macht van het subject' en 'Bauman: de morele lacune', zijn fantastisch. Voor wie niet bekend is met filosofie en de filosofische denkbeelden kan het even lastig zijn de schrijver hierin te volgen, laat dat geen reden zijn het boek hier dicht te slaan. Want Ronald Wolbinks analyse aan de hand van de filosofische denkbeelden verbreedt de (soms nauwe) blik op het coachen, en is zowel verfrissend als uitdagend.

'Het einde van coachen?' is het laatste hoofdstuk van dit interessante en leerzame boek. Wordt dit de kern van het coachen in de toekomst? Het coachingsparadigma wordt verder uitgewerkt.

De 8 punten die de pijlers vormen van het coachingsparadigma zoals Ronald Wolbink het omschrijft, zijn punten die met het oog op de toekomst stuk voor stuk aandacht en reflectie behoeven. In de afsluitende paragrafen van hoofdstuk 6 wordt duidelijk dat Wolbrink een heldere visie heeft op coachvlak, waarmee hij wederom een aanzet geeft tot reflectie en metareflectie. Het beschreven alternatieve coachingsparadigma wordt uitgewerkt in 8 heldere aanbevelingen voor te toekomst.

Dit boek heeft veel te bieden voor coaches en coaches in opleiding. Het daagt de coach absoluut uit om kritisch na te denken over zijn eigen denken. Als er geen metareflectie op gang komt, waarin het denken over het coachen daadwerkelijk het onderwerp van reflectie is, dan ligt dit zeker niet aan Ronald Wolbink!