Het is bovendien gelardeerd met checklisten, samenvattingen, oefeningen, opdrachten en zelfs 'hoekjes van de coach' met extra tips. Samenvatting Starr staat aan het begin van haar boek (terecht) stil bij haar definitie van coaching. Ze gaat uit van coaching 'op basis van samenwerking': de gecoachte ervaart de relatie meer als een partnerschap tussen gelijken dan als paternalisme of een adviesdienst. De coach gelooft in het vermogen van het individu om zelf tot inzicht en ideeën te komen die nodig zijn om zijn of haar situatie te verbeteren.
De kern van het boek bestaat uit een beschrijving van vier fasen van een coachingsopdracht:
1. Stel de context voor coaching vast: zorg voor een rustige kamer, verken verwachtingen en check of iemand wel gecoacht wil worden.
2. Creëer inzicht en richting: begin met wat de gecoachte wil bereiken en pas de sessies daarop aan.
3. Evalueer/bevestig het geleerde: gebruik informele en formele momenten om de gestelde doelen te evalueren en zo nodig bij te stellen.
4. Afronding: besteed aandacht aan het verdere leerproces van de gecoachte.
De auteur gaat vervolgens uitgebreid in op een aantal fundamentele coachingsvaardigheden, zoals luisteren, stellen van vragen en geven van ondersteunende feedback. Het boek sluit af met barrières bij coaching. Denk daarbij aan een coach die gelijk wil krijgen, het gesprek wil domineren of iemand die zich als 'grote-problemen-oplosser' voordoet. Dit leidt niet tot mensen die hun eigen verantwoordelijkheid leren nemen, maar tot ja-zeggers die nee-doen.
Conclusie: gedegen maar saai
'Praktijkgids voor Coaches' is een goed boek voor beginnende coaches in trainingssituaties. De basisprincipes worden op gestructureerde wijze behandeld en de opdrachten en oefeningen zijn leerzaam. De zogenaamde 'hoekjes van de coach' en het verschil tussen actief en diep luisteren, bezorgen me helaas enige lichte allergische reacties. Julie Starr gaat uit van coaching 'op basis van samenwerking', waarbij de coachingsrol gebaseerd is op waarheid, openheid en vertrouwen.
Uit alles blijkt dat Starr zelf de nodige ervaring heeft als coach, omdat ze regelmatig praktische tips geeft, zoals: neem een gesprek af en toe op band op en geef dat mee aan de gecoachte. Echter, de tip om iemand te schaduwen om te checken of hij of zij resultaat boekt doet naar mijn mening behoorlijk afbreuk aan het zo noodzakelijke vertrouwen. Ook de volgende tip doet in dit kader wat vreemd aan: 'Geef bij de afronding de gecoachte en de opdrachtgever het gevoel dat het de moeite waard is geweest'. De auteur merkt op dat goede coaching niet provocatief van aard is.
Het is voor een argeloze lezer verwarrend wanneer in de boekwinkel op dezelfde schap het boek 'Provocatief Coachen' van Hollander en Wijnberg staat. Daarin is te lezen dat het goed is dat cliënten in verzet komen tegen hun provocatieve coach en daardoor zelf nieuwe oplossingen kunnen vinden. Wie het weet mag het zeggen, maar ik geef de voorkeur aan een prikkelende, humorvolle, maar tegelijkertijd betrokken stijl van werken. Starrs boek over personal coaching is niet één van de beste in zijn genre, eerder gedegen, maar saai.
Over Gérard Hendriks
Gérard Hendriks (1956) is mede-oprichter van Het Laar, centrum voor werk en persoonlijke ontwikkeling. Naast het verzorgen van intervisie en individuele coaching van (startende) leidinggevenden heeft hij zich de laatste jaren bezig gehouden met het ontwikkelen van competenties in alle lagen van de organisatie. Hendriks gaat in zijn werk altijd op zoek naar de intrinsieke motivatie en kansen voor ontwikkeling bij klanten.
