De easycratie is een netwerk van professionals, dat naast de traditionele bureaucratieën een steeds machtiger en invloedrijker bolwerk wordt. En dat uiteindelijk zelfs de bestaande bureaucratie zal dwingen ook easycratisch te worden. 'Machtiger', 'invloedrijker' en 'dwingen' ... Velen van de zittende generaties op managementposities zullen gruwen van dit soort woorden. 'Het nieuwe werken', ook zo'n ding...
Toch zit dat eraan te komen, of we het leuk vinden of niet. Of het is er al en heeft het zich ingevreten, nog voor de vele boekwerken op dit vlak nog van de persen moesten rollen. Martijn Aslander en Erwin Witteveen hebben kans gezien dit nieuwe werken op een dusdanige wijze onder de aandacht te brengen dat oudere generaties zich niet bedreigd hoeven te voelen. Sterker nog, Witteveen en Aslander zien een belangrijke rol weggelegd voor de zittende garde, die een tegenwicht kan bieden tegen al dat ongeleide rondtwitterde en bloggende grut.
Zittende machthebbers hoeven zich wat de auteurs betreft geen zorgen te maken om hun positie, omdat easycratische krachten daar ook helemaal niet op uit zijn. Het is eerder hun bedoeling om een natuurlijke bondgenoot te zijn van de behoudzuchtigen. Beiden dienen immers eenzelfde doel: ervoor zorgen dat organisaties een nuttige bijdrage blijven leveren, zodat die ook in de toekomst bestaansrecht houden.
En van Aslander en Witteveen mag de traditioneel ingestelde manager ook best tegengas geven. Dat moet zelfs. 'Een organisatie die nooit verandert, is ten dode opgeschreven, maar te veel verandering is ook niet goed. Een verbetering is weliswaar per definitie een verandering, maar het omgekeerde geldt niet.' In een easycratische organisatiecultuur is ruim baan voor initiatieven van onderaf.
Tegengas van bovenaf wordt in zo'n cultuur juist verwelkomd. De baas wordt niet meer gezien als bullebak die veranderingen wil tegenhouden, maar meer als een ervaren coach die zijn ervaring en helicoperview inzet om de veranderingen in goede banen te leiden. Het klinkt haast te mooi voor woorden, maar het past in het denken over organiseren van de laatste jaren. Neem nu 'Blue Ocean Strategy', een van de boeken die in 'Easycratie' tot de easycratische bibliotheek worden gerekend. Daarin wordt gesteld dat concurrentie een waardevernietigende krachtsinspanning is, of dat nu binnen organisaties gebeurt of op de markt.
Zo chaordend als Martijn Aslander, van hot naar her treinend door het ganse land, in het dagelijks leven te werk lijkt te gaan, zo overzichtelijk wordt het gedachtegoed rondom easycratie in dit boek aan de lezer gepresenteerd. Het boek zet zijn inzichten, na een inleiding, in een tiental hoofdstukken helder uiteen, iedere keer voorafgegaan door een zeer goed geschreven 'Samengevat'. Voor de lezer, die niet alle tijd kan opbrengen om de 166 pagina's in hun geheel tot zich te nemen al een heel mooie introductie in de wereld van het nieuwe werken. Het maakt de geesten rijp om eens goed na te denken over de huidige waarde van het op handarbeid geënte geld-voor-tijdsysteem van belonen. Hoog tijd, aldus Aslander en Witteveen, voor de introductie van een geld-voor-waardebeloningssysteem. In deze tijd gaat het immers om het leveren van waarde...
Over Perry Oostrum
Per Oostrum begon met schrijven op de middelbare school. Wie niet? Serieus werd het toen hij over zijn grote passie, popmuziek, begon te publiceren in verschillende tijdschriften. 'Mannenleed, een crisisroman' is zijn eerste fictieve werk. Hij werkt als zelfstandig adviseur op het vlak van het onderkennen en beheersbaar maken van risico's en het realiseren van organisatieveranderingen. Per is getrouwd, heeft twee zonen en woont in Wassenaar.
