Dees van Oosterhout, zelfstandig gevestigd als adviseur en trainer, heeft kans gezien om met haar boek 'Procesregie' in zeer kort bestek, ruim tachtig pagina's, duidelijk op papier te zetten hoe je creatief kunt sturen op een gedragen besluitvorming. In die eerste tachtig pagina's van het boek weet zij overtuigend te brengen dat organisaties vaak - bijna als vanzelfsprekend - een projectaanpak kiezen als er wat gebeuren moet. Al heel snel komt zij tot haar visie, dat het bij complexe veranderingen belangrijk is de relevante partijen mee te krijgen en wel zodanig, dat deze zich ook werkelijk gehoord weten en een bijdrage (kunnen) leveren aan wat gerealiseerd moet worden. Procesregie is dan de wijze waarop zo'n proces gestuurd moet worden. Het is volgens Van Oosterhout de enige aanpak als een organisatie het vraagstuk niet alleen kan oplossen en er meerdere partijen bij moeten worden betrokken, wanneer verschillende (vaak tegenstrijdige) belangen spelen en draagvlak bij andere partijen nodig is voor de uitvoering. En dat is makkelijker opgeschreven, dan in praktijk gebracht! 'Ik ben er echter van overtuigd dat de belangen waar het echt om gaat niet zomaar op straat worden gelegd. Het vergt een zorgvuldig opgebouwd vertrouwen om de echte belangen van partijen te kunnen achterhalen.' Bovendien stelt zij dat er geen gemeenschappelijke belangen bestaan. 'Partijen hebben ieder hun eigen unieke bestaansrecht en vertegenwoordigen hun eigen specifieke belang.' Gelukkig blijft het in 'Procesregie' niet beperkt tot bangmakerij en biedt het boek juist veel praktische handvatten, onder meer in zeer krachtige checklists, waar dat nodig is. Ook de korte uiteenzetting van systeemtheorie is zeer verhelderend. Het meest concreet wordt het boek in de minutieuze beschrijving van een negental interactieve werkvormen. Mij is, eerlijk gezegd, niet helemaal duidelijk waarom deze worden toegeschreven aan Sivasailam Thiagarajan, met wie Dees van Oosterhout samenwerkt. Dit zijn werkvormen die we vaker tegenkomen in veranderland, specifiek voor het werken met grotere groepen. Los daarvan weet de auteur goed aan te geven hoe de gebruiker met deze instrumenten een snelle informatie-uitwisseling en besluitvorming tot stand kan brengen. 'Procesregie' is niet beperkt tot de tachtig pagina's, waarover ik eerder schreef. In het vijfde hoofdstuk wordt de praktijk in beeld gebracht. Van vijf verschillende cases wordt aangegeven, hoe deze zijn aangepakt en hoe en waarom deze tot succes geleid hebben. Alle zijn het aansprekende voorbeelden, zoals hoe de provincie Zeeland Nederland weer haar Koninginnedag teruggaf, na de dramatische gebeurtenissen in Apeldoorn in 2009. Daarin wordt verwezen naar de theorie - voor zover je in dit kader van theorie kunt spreken - in de voorgaande hoofdstukken. In reflecties geeft Van Oosterhout haar visie op het welslagen. Ik heb echt al het nodige onder ogen gehad over het aanpakken van veranderprocessen in organisaties, maar ik kan niet anders zeggen dan dat 'Procesregie' een waardevolle toevoeging aan mijn bibliotheek is. Het is beknopt, goed leesbaar, zonder echt belangrijke zaken onbesproken te laten. Een aanrader.
Over Perry Oostrum
Per Oostrum begon met schrijven op de middelbare school. Wie niet? Serieus werd het toen hij over zijn grote passie, popmuziek, begon te publiceren in verschillende tijdschriften. 'Mannenleed, een crisisroman' is zijn eerste fictieve werk. Hij werkt als zelfstandig adviseur op het vlak van het onderkennen en beheersbaar maken van risico's en het realiseren van organisatieveranderingen. Per is getrouwd, heeft twee zonen en woont in Wassenaar.
