Maximaal acht spelers kruisen in teams van twee personen de degens met als inzet het vergaren van zoveel mogelijk lauwerkransen. Wie het erg goed doet, kan er dertig winnen. Daartoe moeten afwisselend Denk- en Doe-vragen beantwoord worden. Het ene team speelt, het andere fungeert als scherprechter.
Op het eerste gezicht lijken de opdrachten, 72 in totaal, erg basaal en dus weinig leerzaam, laat staan spannend, zoals de spelinstructie belooft. Doe-vragen zijn bijvoorbeeld: ‘Stel een suggestieve vraag aan je teamgenoot’ of ‘Ga met je rug naar je medespeler zitten. Geef met je stemgebruik de emoties bang, boos, bedroefd weer. Gebruik daarvoor de zin: Ik moet morgen naar de dokter.’ De Denkvragen zijn meerkeuzevragen waarbij het team dat speelt, steeds drie mogelijke antwoorden krijgt. Bijvoorbeeld: ‘Wat bepaalt de kracht van je boodschap? a) houding b) stem c) woorden.’
De ervaring leert echter dat Het communicatiespel wel degelijk werkt als je de kaarten niet van tevoren bekijkt. De kracht zit ‘m juist in het onverwacht geconfronteerd worden met een tekort aan kennis en vaardigheden waarvan je dacht dat je ze wel aardig beheerste. De mensen met wie ik het spel gespeeld heb - ervaren onderwijsmanagers - ontdekten gaandeweg dat hun communicatievaardigheid een erg hoog ongeveer-gehalte had. En om die ontdekking gaat het. De kracht van Het communicatiespel is de kracht van eenvoud.
Over Bert Peene
Bert Peene werkte jarenlang als kerndocent bij IMAGO Groep, Via Vinci Academy en C-Lion, opleiders voor het onderwijs. Daarnaast voerde hij als zelfstandige opdrachten op het gebied van organisatieontwikkeling uit in profit en non-proft. Tegenwoordig werkt hij als free lance docent en schrijft hij voor diverse bladen over managementliteratuur.
