Sturen op vertrouwen

Het eerste hoofdstuk van 'Sturen op vertrouwen' overziet de ontwikkelingen in de maatschappij in de afgelopen zestig jaar. De politieagent ontwikkelde zich van Bromsnor naar de 'resultaatbeluste' agent die wij kennen uit de bonnenfabriek (4 kilometer te hard gereden). De maatschappij wordt complexer en heeft minder vanzelfsprekend respect voor het Gezag. De politiek moet antwoorden vinden op die toenemende complexiteit en gebruikt daarvoor natuurlijk ook het politieapparaat. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat 'Politiek Den Haag' moeite heeft met de toenemende hectiek in de maatschappij en daar zo nu en dan de politie voor inzet om 'de rust' te bewaren. De vraag is dan ook gerechtvaardigd: wat is eigenlijk goed politiewerk, wat is in de essentie hun opgave? Waar zijn ze trots op? De politiek stelt steeds meer eisen, maar ondertussen moet er natuurlijk ook worden bezuinigd. De politiecultuur verandert meer en meer van (1) afhandelen naar bevinding van zaken naar (2) worden aangestuurd. De vrije scharrelruimte van agenten moet gevuld worden door vooraf bepaalde en achteraf verantwoorde inzet! Hoe herkenbaar ook in de rest van de maatschappij. Kun je de verbinding met de samenleving kwijtraken als de diender meer verbonden is met zijn opgelegde targets dan met de burger? In het 2e hoofdstuk geeft Van Hoorn mooie voorbeelden over hoe men probeert die verbinding desondanks terug te winnen, onder andere via Twitter, in een netwerkverband met de omgeving. En illustratieve uitstapjes hoe collega's dat doen in de rest van de wereld. Overigens ook daar twee extremen: repressieve politie versus de politie als je beste vriend(in). Conclusie van de auteur: de politie moet gevoeliger worden voor wat de samenleving van hen vraagt. En dat maakt hoofdstuk 3 een logisch vervolg: vraagt de burger wel hetzelfde als de politiek? Wat is het effect van prestatiebeloning? Bekeuringen op plekken waar te hard wordt gereden, terwijl er nooit ongelukken gebeuren. Waarom gaan goed gemotiveerde mensen zich richten op het laaghangend fruit? Dat wat ertoe doet voor een agent wordt vaak niet gemeten. Bijvoorbeeld het aantal gelukte/mislukte reanimaties. Daar hebben ze het onderling over en... thuis. Het halen van targets heeft betrekkelijk weinig van doen met waar het echt om gaat, aldus de auteur. 'De maat voor goed politiewerk is niet het nakomen van de afspraken met het bevoegd gezag, maar de maat is de mate waarin het politiewerk vertrouwen oproept bij de burger.' De waarborg voor een goed functionerend politieapparaat ligt niet in de verticale verantwoording richting politiek. En zo neemt de auteur u mee naar hoofdstuk 4: Wat dan wel? Een mooi logisch opgebouwd boek over hoe de wereld verandert en toch hetzelfde blijft. Goed politiewerk is en blijft immers goed politiewerk, maar de mensen eromheen zijn continu van mening dat het toch weer anders, beter en goedkoper moet, terwijl de vakmensen die het werk doen steeds meer last krijgen van de organisatie er omheen. Daarmee is het een mooi boek over 'leidinggeven voor een ieder' aan de hand van een voorbeeld dat we allemaal kennen: het politiewerk. Een boek over verbinden met de ander, de inzet van vakmanschap daarmee werken aan vertrouwen. Vreemd dat het woord 'Rijnlands' er niet in voorkomt... daar moet een goede reden voor zijn.