Het agressieparadijs is helder beschreven en zeer goed leesbaar. Koetsenruijter stelt eigenlijk (globaal) het volgende: 1) We onderschatten agressie en zijn achteloos over haar hevigheid 2) Agressie werkt simpelweg 3) Mensen in voorbeeldfuncties gebruiken agressie 4) Er zijn een aantal praktische oplossingen en 5) Vanuit welke ethische perspectieven zou je je dit probleem kunnen/moeten aanpakken?
Schrijnende voorbeelden
Heldere uiteenzetting, waarbij o.a. frustratietolerantie van burgers, effectieve agressie en vele (ja echt vele!) schrijnende voorbeelden levendig worden beschreven. Dit geeft niet zozeer een beeld van ‘slechts’ verbale agressie, maar ook écht levensgevaarlijk fysiek geweld en bedreiging. Mensen die hun zin doordrijven met bijna maffia-achtige beloften. Een toezichthouder die door een directeur wordt ontvangen, terwijl op de koffietafel een foto van hem en zijn gezin liggen. Krankzinnig hoor ik u denken? Wel, dit boek zal u tonen dat het bepaald geen uitzondering is…
Conflictvermijder
De auteur heeft zoals gezegd een helder boek geschreven, dat een concreet beeld schetst van een maatschappelijk probleem. Maar het voelt voor mij niet af. Het is alsof ze alleen de eerste verdieping van een flatgebouw beschrijft. Het is politiek gepolariseerd (Kaag als voorbeeld van slachtoffer en Baudet/Wilders als daders) en daarin ook vrij schaamteloos. Koetsenruijter beschrijft zichzelf als conflictvermijder en lijkt ook in dit boek alleen de evident foute zaken aan te pakken. Maar waar ligt de nuance?
Onmacht
Want als je het woord ‘agressie’ in dit boek vervangt door ‘onmacht’ wordt het een ander verhaal. Veel burgers voelen zich (zeker in deze Covid-tijd die de auteur ook letterlijk benoemt), simpelweg belazerd en onderdrukt. Het vertrouwen in onze overheid en het net aangetreden kabinet is volgens NPO1 polls minder dan 6%. Journalisten van NOS en landelijke dagbladen worden meer dan eens bleek om de neus wanneer een platform als Follow The Money hun slordige journalistiek blootlegt.
De kern
Feit is dat het thema ‘onmacht’ speelt in onze maatschappij. Overheidsdruk, onnodige vertraging, en feitelijk wanbestuur speelt. Punt. De toeslagenaffaire toont extreem schrijnende situaties van machtsmisbruik. Burgers hebben niet altijd ongelijk. Politiemensen slaan ook wel eens door. En ook vanuit hun perspectief is dat weer verklaarbaar. Ook al poogt Koetsenruijter te stellen dat je niet te veel in het begrip voor de daders moet duiken, is dit volgens mij een voorwaarde om tot de échte kern te komen.
Voer voor een vervolg
Ze legt de vinger op de zere plek wat mij betreft, maar de plek blijft zeer doen. Er is geen medicijn, geen zalf geen antibioticum. Feitelijk is haar oplossing: harder aanpakken, geen tolerantie, en zwaarder straffen. Maar of dat gaat bijdragen aan de oplossing? Ik betwijfel het ten zeerste. Een uitstekend boek als signalerende vlag van overmatig en onacceptabel geweld. Over de oplossing zou misschien nog verder gedacht kunnen worden, voer voor een vervolg.
Over Arvid Buit
Arvid Buit is executive coach en auteur van Wahlberg, Het verhaal van een CEO en Red de Alfawolf, Zachte leiders maken stinkende wonden. Hij houdt zich bezig met de ontwikkeling van topbestuurders en de ontwikkeling van het vakgebied coaching.
