Treurig eigenlijk dat dit boek nog geschreven moet worden. Marketeers zouden zich toch kapot moeten schamen dat zoveel productintroducties (80 procent) min of meer mislukken. Toch hoor je zelden verhalen dat marketeers of ontwikkelaars eruit gegooid worden vanwege weer een mislukte introductie. Bedrijven hebben Youp van ’t Hek (lees: Buckler) helemaal niet nodig om producten de grond in de boren, dat doen ze zelf wel.
Pareto’s theorie zegt dat er bij een verandering in de verdeling van de welvaart verliezers en winnaars zijn, en dat de verliezers uit de winst van de winnaars kunnen worden gecompenseerd. Op dat moment is de verandering optimaal vanuit de optiek van Pareto. Marketeers zullen dus het volgende zeggen: als die 20 procent maar meer oplevert dan die 80, is er niets aan de hand. Allemaal mooi en aardig, maar het blijft toch jammer dat er zoveel mis gaat, dat er zo veel zinloos de prullenbak ingaat. En dat vinden Deacon en Smeekens ook.
Waarom gaat het nou zo vaak verkeerd. Wel, het gaat zo vaak verkeerd omdat bedrijven en marketeers veel te weinig doen aan empathiemarketing. Empathiemarketing laat zich het best omschrijven aan de hand van de in de huidige maatschappij zo verketterde Tupperware party’s. Die partijtjes waar huisvrouwen van die handige plastic opbergbakjes in een gezellig huiselijk en vertrouwd samenzijn aanschaften. Dat is de plek waar empathiemarketing floreerde. Je kunt er flauw over doen, maar door dat soort party’s wist de fabrikant feilloos wat er onder zijn clientèle leefde. Want dat schort er vandaag de dag aan. Marketeers hebben volgens de auteurs vaak geen idee waar ze mee bezig zijn. Zo lezen we in Hoe lanceer ik een nieuw product: ‘Het heeft ons verbaasd dat er een enorme afstand is tussen marketeer/ productontwikkelaar en de producten die hij aanbiedt.’ Een even treurige als pijnlijke conclusie. Ga vooral weer bij de consument op schoot zitten, luidt dan ook de boodschap van het boek. Doe aan empathiemarketing.
Sec gezien mag je zeggen dat er weinig nieuws in het boek staat. Het is allemaal nogal wiedes en bijzonder logisch allemaal. Maar de cijfers van misintroducties geven de auteurs het volste recht om de lezers nog eens helder uit de doeken te doen hoe het wel moet. Aardige zijstap daarbij is het hoofdstuk over social media. Hyves, Twitter, LinkedIn en andere media kunnen prima helpen bij de verkoop van een product. Van een recent verschenen managementboek - Connect! - is bekend dat nog voordat het uit was de auteur via zijn Twitteraccount er al meer dan duizend had verkocht.
Kritiek op het boek zou verder kunnen zijn dat het wel heel methodisch is. Een product moet via veel stappen worden begeleid tot introductie. Deacon weerlegt die kritiek echter. Het zal volgens hem best wel eens gebeuren dat er intuïtief en op de onderbuik succesvol een product wordt gelanceerd. Maar ook hier geldt weer de 80-20 regel. In de meeste gevallen gaat het toch niet goed. Heeft de onderbuik toch weer ongelijk. Toch maar beter naar de auteurs luisteren dan.
