Tijdens een kort bezoek aan Dallas, Texas, belandde ik met een groepje collega’s in Wild Bill’s Western Store. In deze bijzondere winkel in een honderd jaar oud bakstenen gebouw, kun je niet alleen cowboylaarzen en -hoeden kopen, maar ook bijzondere accessoires, zoals bordjes voor bij je voordeur in de vorm van een revolver met de veelzeggende tekst: ‘We don’t dial 911’. Ja, we waren in Amerika. Zover was nu wel duidelijk.
Op een paar minuten lopen in het historische West End District stuitten we op een levensgroot bronzen standbeeld van Rosa Parks. Parks verwierf wereldwijde bekendheid toen ze op 1 december 1955 in Montgomery, Alabama, weigerde haar zitplaats in een bus af te staan aan een blanke passagier. Dit leidde tot haar arrestatie en vervolgens tot de Montgomery-busboycot, een cruciale gebeurtenis in de strijd tegen rassensegregatie. Ja, ook dit is Amerika.
IJdelheidsmuur
Als klap op de vuurpijl liepen we in een koffietent John Kerry tegen het lijf, die het in de strijd om het presidentschap in 2004 nog had opgenomen tegen George W. Bush en later in het kabinet van Obama minister van Buitenlandse Zaken werd. En ja, we gingen direct met hem op de foto. Want ook dat is Amerika, zo leer ik uit het boek Vos in de VS van Michiel Vos al snel. Ontmoet je een politiek leider, acteur of profsporter, dan ga je met hem op de foto. Voor wat Vos een ‘ijdelheidsmuur’ noemt: ‘de drang van Amerikanen om hun foto’s met belangrijke mensen te laten zien.’ En Vos, doet er als genaturaliseerde Amerikaan driftig aan mee. In zijn boek staan bijna twintig foto’s waarop Vos te zien is naast bijvoorbeeld George W. Bush, Barack Obama en Donald Trump.
Vos beschrijft hoe hij als geboren Nederlander zijn weg zocht in de Verenigde Staten. Dat hij een schoonzoon is van de oud-voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, hielp hem zijn ijdelheidsmuur in rap tempo te vullen met selfies met de grootheden der aarde. Het hielp hem ook bij het schrijven van een leuk boek met veel inkijkjes in de Amerikaanse politiek in het algemeen en het Witte Huis in het bijzonder. Zo was het niet Vos die Trump vroeg om een selfie, maar was het Trump die hier het initiatief in nam: ‘Let’s do some selfies’. In de boeken van Frank Schaper over Trump die ik eerder besprak, bleek al hoe verzot Trump is op selfies. Een narcist kijkt nu eenmaal graag naar zijn spiegelbeeld.
Genuanceerd
Hoewel Vos in een Democratische familie terechtkwam, blijft hij opvallend genuanceerd spreken over wat er momenteel binnen de Republikeinse partij gebeurt. Vos schrijft over twee verschillende delen van Amerika. De Democratische oost- en westkust aan de ene kant en het Republikeinse midden aan de andere kant. Werelden van verschil. En toch, de Verenigde Staten van Amerika. Al is er op moment van schrijven weinig verenigds aan. In de aanloop naar de presidentsverkiezingen staan beide partijen elkaar weer naar het leven. De verdeeldheid lijkt niet groter te kunnen. Zoals alles in de VS groot, groter, grootst is. Vos: ‘Het oer-Nederlandse ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ is een motto dat in Amerika niet gewaardeerd wordt.’
Buitenstaander
Interessant vind ik vooral hoe Vos de MAGA-beweging van Trump verklaart. Hoe kan het dat de helft van het land iemand achternaloopt die Schaper in zijn boek ‘een wraakzuchtige psychopaat’ noemt? ‘Omdat een deel van Amerika zich een buitenstaander voelt in eigen land.’ Sarah Palin, die door John McCain als running mate werd verkozen, voelde dit sentiment al aan. Vos: ‘Sarah Palin was voor mij de kanarie in de kolenmijn.’ Oftewel: de waarschuwingsindicator voor gevaar.
Mijn bezoek aan Dallas liet mij – na eerder een paar maanden in New York te hebben gelogeerd – een andere kant van de VS zien. Net zoals Vos dit met zijn boek nu ook weer doet. Amerikanen zijn niet normaal, maar gek. En dus fascinerend. Al zou ik na het lezen van Vos in de VS zelf wel 911 willen bellen. Want de gekkigheid in de VS lijkt nu wel erg gevaarlijk uit de hand te lopen. Maar ja, dit schrijf ik dan ook als Nederlander.
Over Henk Jan Kamsteeg
Henk Jan Kamsteeg is eigenaar van het trainingsbureau Proistamenos. Hij geeft trainingen en keynotes op het gebied van o.a. dienend leiderschap, inclusief leiderschap en storytelling. Daarnaast is hij auteur van diverse boeken zoals Dienend leiderschap, De kracht van het compliment en Spreken met passie; de kracht van storytelling, Inclusief leiderschap en Op weg naar een vitale organisatie
