Is dat zo? Als je Easycratie gelezen hebt, begin je te geloven van wel. Ik tenminste. En meteen werd ik weer eens akelig geconfronteerd met mijn eigen onwil of onvermogen om het digitale universum te veroveren. Gewoon omdat ik er geen zin in, talent voor of – banaalste der banale excuses – geen tijd voor heb.
Martijn Aslander is de grondlegger van het collectief ‘Lifehacking’, dat de moderne mens voorzag van handige – vooral IT- en internetgebaseerde – oplossingen voor in het dagelijks leven. Hij is ook de man die enige faam heeft verworven doordat hij zijn ‘klanten’ – zelf spreekt hij daar liever niet van – achteraf laat bepalen wat zijn diensten hen waard zijn geweest. Aslander is een beetje een revolutionair, die alles net even anders doet en vervolgens de wereld de spiegel voorhoudt: ‘zie je wel, zo kan het ook.’ Zijn coauteur, Erwin Witteveen, is de schrijver van het stel.
Hoewel je zeker twijfels kan hebben bij de easycratische oplossingen waarmee de twee aan komen zetten – zo wordt in enkele pagina’s met het opzetten van een online community voor carpoolen het fileprobleem opgelost – werkt de positieve toon aanstekelijk en zetten ze je wel degelijk aan tot nadenken. En met een volledig hoofdstuk gewijd aan de boeken waar het easycratische gedachtengoed op steunt – van Blue ocean strategy (De blauwe oceaan) van Chan Kim en Mauborgne tot The tipping point (Het beslissende moment) van Malcolm Gladwell, leggen de auteurs een degelijk fundament voor hun optimistische en ons inziens toch ook behoorlijk idealistische wereldbeeld.
Kortom: een goed boek, overtuigend en het lezen waard voor eenieder die geïnteresseerd is in wat de mens wel niet vermag als we al die technologie toch eens in zouden zetten om de problemen waar we mee kampen werkelijk op te lossen.
