Spencer Johnson is ooit beroemd geworden met zijn boek Wie heeft mijn kaas gepikt? Hij heeft er nu een nu een vervolg op geschreven: Breek los uit het doolhof – zelf verandering creëren.
Ik ervaar twee (belemmerende?) opvattingen bij het schrijven van een recensie over Johnsons Breek los uit het doolhof. De eerste is dat ik geen weerstand tegen verandering HEB, maar ik BEN weerstand tegen verandering. Ik ervaar dat elke dag met kleine zaken in mijn privéleven, maar ook op kantoor wordt me van alles aangedaan, zoals recentelijk: werken in de kantoortuin.
Mijn tweede belemmerende opvatting is dat ik zijn vorige boek (Wie heeft mijn kaas gepikt?) heb gelezen. Ik wist wat me te wachten stond, en daarmee is de onbevangenheid wel een beetje weg. Maar - en dat was verrassend - ik werd al snel in het wat kinderlijke verhaal gezogen.
Spencer Johnson is - samen met Ken Blanchard - de auteur van het in 1981 verschenen boek De one minute manager. Dat boek begint met de zin ‘Er was eens een pientere jongeman op zoek naar een effectieve manager…’. Dat boek is volgens mij de start van managementboeken in de vorm van een parabel of allegorie. Ik voorspelde toen dat het niks zou worden met boeken in deze stijl ‘want wij Nederlanders zijn toch veel te nuchter voor kinderboeken’. Ik kon er niet verder naast zitten. Het boek werd een wereldwijde bestseller. Dus waag ik me maar niet aan voorspellingen over het succes van Breek los uit het doolhof, dat ook in deze stijl is geschreven.
Johnson schreef in 1998, nu zonder Blanchard, Wie heeft mijn kaas gepikt? – omgaan met verandering. We zijn nu een paar jaar en dertig miljoen verkochte exemplaren verder. In Wie heeft mijn kaas gepikt? gaat het over hoe jij je kunt aanpassen aan veranderingen. Breek los uit het doolhof geeft je de begrippen om daadwerkelijk op weg te gaan en je aan te passen aan verandering, maar vooral om zelf verandering te brengen in je bestemming.
Johnson is erin geslaagd om een boek te schrijven dat weer tot nadenken aanzet. Even stoorde ik me aan de op-de-knieën-verteltoon (ik ben als vader al jaren uit de fase van voorleesboeken) en aan de namen van de minimensjes in het boek: Pieker, Peins en Hope. Maar ach, als ik met de kinderen naar de Hobbit of Lord of the Rings kijk, komen er ook gekke namen voorbij. Het went snel. Het boek heb ik in een uur uitgelezen, incluis (de eerste) nadenkmomenten over mijn eigen opvattingen.
Het meestgebruikte woord in het boek van 90 bladzijden is ‘opvattingen’:= een gedachte waarop je vertrouwt. Johnson stelt dat sommige opvattingen belemmerend zijn en anderen juist stimulerend. Zijn boodschap is dat veel mensen zich niet bewust zijn hun eigen opvattingen. En ze dat wel zijn, dan willen ze niet van opvattingen veranderen. We zijn er immers op gesteld. We denken dat deze opvattingen ons maken tot wie we zijn.
Maar je kunt van gedachten veranderen, je kunt een nieuwe opvatting kiezen. Ergo: je bent niet je opvatting, je bent een persoon die zijn opvatting kiest.
Zo staan er meer gedachten over veranderen in Breek los uit het doolhof. Deze zijn op zich niet nieuw, maar daarmee zijn ze niet minder relevant. Op pagina 76, in de paragraaf ‘Weg uit het doolhof’ staan de zes opvattingen over veranderen. Maar ze hier weergeven haalt de lol van het lezen weg. Mijn advies: lees het boek en laat je meenemen in de zoektocht van de hoofdfiguren en wat ze onderweg leren. Misschien herken je er iets van jezelf in. In ieder geval ga ik zo maar eens thee halen en kijken welke belemmerende opvattingen me in de weg zitten, onder meer die over het werken in de kantoortuin.
Over Rudy Kor
Rudy Kor is zelfstandig organisatieadviseur en auteur van diverse managementboeken. Tot voor kort werkte hij (als senior partner) bij Twynstra Gudde. Hij startte zijn werkzame leven bij Philips in Eindhoven. Als adviseur helpt hij (project)managers bij het effectiever inrichten van hun projecten. Als veellezer wordt hij gedreven door nieuwsgierigheid en schrijft regelmatig boekrecensies.
