High Impact teaming – Een hit?

Met een herkenbaar voorbeeld van een onderzoek naar fouten bij medicatie-toediening bij acht verpleeg-teams, laten ze zien wat een High Impact Team is, waarin men zich veilig voelt.. Het foutenpercentage in het onderzoek varieerde van 0,23 tot 2,37%. Wat bleek? Hoe positiever de teams waren over hun eigen functioneren, hoe hoger het percentage. Bizar. Tot bleek dat die positieve teams niet meer fouten maakten, ze rapporteerden meer fouten, omdat ze niet bang waren om afgestraft te worden, in tegenstelling tot de 'lage %-teams'.

Het boek begint met een uitleg van het High Impact Teaming (HIT) model. Dat bestaat uit de componenten Visioning, Organizing, Safe Teaming, Individuele Impact, Vertrouwen en Context. Aan elk van deze componenten is een hoofdstuk gewijd, waarvan Vertrouwen het dunst is, dat lijkt wel als een soort afterthought aan het eind toegevoegd te zijn, inclusief een paragraaf over ‘mondiaal vertrouwen', wat nauwelijks past bij de rest van het boek.

Ik vond het hoofdstuk over Safe Teaming het sterkst. Hierin komt fouten maken en je kwetsbaar opstellen aan de orde, maar ook dat psychologische veiligheid niet hetzelfde is als een knuffelcultuur. Je wordt wel degelijk aansprakelijk gehouden voor je acties en gedrag, en dat kan ook omdat er expliciet grenzen zijn afgesproken. Psychologische veiligheid is ook niet hetzelfde als assertiviteit van de teamleden. In een veilige omgeving is het minder moeilijk om je kwetsbaar op te stellen en heb je dus minder assertiviteit nodig. Het hoofdstuk heeft ook 5 inzichten die helpen bij het bouwen van een Safe Team:

- Frame - het maken van de afspraken;

- Be Brave - het goede voorbeeld geven en je kwetsbaar opstellen;

- Reward - het goede gedrag belonen;

- Coach - je teamleden helpen dit goede gedrag te vertonen;

- Follow through - het aanpakken van continue fout gedrag.

Visioning gaat over het formuleren van de teamambitie en zorgen dat je die waar maakt. Interessant is het onderdeel over de soorten teams (‘Club Med', ‘Les Miserables', etc), minder boeiend is de uitwerking van een meerdaags team seminar, wat bijna leest als een reclamefolder voor Unicorn, waar de auteurs werken en wat ook de verschillende modellen en methoden heeft ontwikkeld. Organizing gaat over het implementeren van een bepaalde manier van werken, binnen de vrije ruimte, de autonomie, die het team van de organisatie krijgt. Individuele impact gaat in op manieren om een ander te beïnvloeden (ontleend aan Cialdini), met de waarschuwing dat deze manipulatietrucjes gevaarlijk zijn voor de relatie. Verder komen mindsets aan de orde (ontleend aan Covey, Dweck en Lencioni), en de rollen die je in een team kunt aannemen. De component Context komt aan de orde in een hoofdstuk over Team Learning, waarbij de STEP-methode wordt geïntroduceerd. (Stop, Think, Evaluate, Proceed), waardoor je niet impulsief op allerlei input reageert, maar weldoordacht. Weten wanneer je op de Stop-knop moet drukken is natuurlijk wel belangrijk.

Het boek is vrij sober uitgevoerd met een paar illustraties (die over de soorten teams is hilarisch) en een leuke cover (zie je de HIT?). Het heeft een uitgebreide literatuurlijst waarop al mijn favoriete schrijvers te vinden zijn, waardoor ik niet heel veel nieuwe inzichten opdeed. Het HIT-model is wel goed te gebruiken om het functioneren van je huidige team aan te spiegelen. High Impact Teaming bevat daarnaast een aantal cases of verzonnen situaties die heel herkenbaar zijn en het onderwerp goed illustreren.

Vond ik het een hit? Nee, maar wel een aardige ‘medley' van teamontwikkelingsinzichten.